Άρης Γαβριηλίδης
συγγραφέας-εικαστικός
Χιόνια στο καμπαναριό
Το παιδί που κρύβω βαθειά μέσα μου, έχει ταυτίσει τα Χριστούγεννα και τις γιορτάδες με το χιόνι. Άφθονο, παχύ, αφράτο, ολόλευκο χιόνι κι όχι εκείνα τα απολειφάδια χιονιού που έπεφταν, όταν έπεφταν, στα περασμένα χρόνια μέσα στην πόλη. Οι Χριστουγεννιάτικες καρτ-ποστάλ, τα αναγνωστικά του δημοτικού, ακόμη κι εκείνο το Χριστουγεννιάτικο παιδικό τραγουδάκι «Χιόνια στο καμπαναριό.», έχουν όλα συνωμοτήσει στην δημιουργία ενός στερεότυπου όπου Χριστούγεννα δίχως χιόνια είναι σαν μελομακάρονο χωρίς μέλι. Κι αυτό, εις πείσμα των μετεωρολόγων οι οποίοι ισχυρίζονται ότι, γεωγραφικά, Βηθλεέμ και χιόνια είναι δύο έννοιες που δύσκολα συμβιβάζονται!
Όταν, το λοιπόν, πριν από δεκαπέντε χρόνια αξιώθηκα να χτίσω το σπίτι μου στον ωραίο μας Διόνυσο, το παιδί που κρύβω μέσα μου έκανε πιο μεγάλη χαρά από μένα. «Ωραία, θα φχαριστιόμαστε Χριστούγεννα με χιόνια» μου έλεγε, τρίβοντας τα χέρια του όλο χαρά. Μάταια εγώ προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι τα χιόνια φέρνουνε και λάσπες, και γλιστρίματα, και αποκλεισμούς, και διακοπές ρεύματος, και διακοπές νερού, και μάχη με τις χιονοαλυσίδες των αυτοκινήτων. «Άκουσε να σου πω» μου απαντούσε. «Έτσι κι αλλιώς, το να εύχομαι να έχει χιόνια στις γιορτές, δεν σημαίνει ότι οι ευχές μου θα εισακουσθούν. Τα χιόνια θα έλθουν ή δεν θα έλθουν ανεξάρτητα από τις οποιες επιθυμίες μου, χωρίς να με ρωτήσουν. Αν είμαι τυχερός και έλθουν, το λοιπόν, άφησέ με να τα απολαύσω χωρίς τις γκρίνιες και τις μεμψιμοιρίες σου». Και βέβαια, μετά από μια τέτοια ακλόνητη επιχειρηματολογία παραδεχόμουν ότι είχε δίκιο, χωρίς να του το ομολογώ, βέβαια, για να μην του δίνω και θάρρητα.
Είναι αλήθεια ότι, δόξα τω θεώ, αρκετά χιονισμένα Χριστούγεννα έχω ευτυχήσει να ζήσω στον Διόνυσο όλα αυτά τα χρόνια. Και, πράγμα περίεργο, είναι ακριβώς αυτά τα χιονισμένα Χριστούγεννα που έχουν παραμείνει χαραγμένα στην μνήμη μου. Από όλα τα άλλα προσπαθώ απεγνωσμένα να διασώσω κάποια ανάμνηση αλλά δεν τα καταφέρνω. Αντίθετα, θυμάμαι λεπτομέρειες από τα χιονισμένα. Το χριστουγιεννιάτικο δέντρο δίπλα στην μπαλκονόπορτα του σαλονιού, στολισμένο και φωτισμένο με φόντο την κάτασπρη βεράντα και τα δέντρα του κήπου λυγισμένα από το χιόνι, και τραγουδούσαμε, εν χωρώ, όλη η οικογένεια το «Ω, έλατο.». Ή την βραδιά των Χριστουγέννων που χιόνιζε αργά-αργά και εμείς δίπλα στο τζάκι με τα καλοριφέρ στο φουλ το χαζεύαμε με τα εξωτερικά φώτα αναμμένα Ή, την άλλη Χριστουγεννιάτικη βραδιά που σβήσαμε τα φώτα του σπιτιού και θαυμάζαμε κάτω από το φεγγαρόφωτο το τοπίο καλυμένο με το χιόνι που είχε ρίξει την προηγούμενη μέρα και όλη η παρέα άρχισε να τραγουδάει αυθόρμητα το «Άγια νύχτα.».
Είναι ακόμη απόλαυση, στις γιορτές, να διαβαίνω τους δρόμους του Διονύσου και να θαυμάζω τα χιονισμένα δέντρα των κήπων φωτισμένα με γιρλάντες από πολύχρωμα φωτάκια. Ή να χαζεύω τα χριστουγεννιάτικα δέντρα των σπιτιών που φωτοβολούν πίσω από την βιτρίνα της γυάλινης μπαλκονόπορτας. Κι ακόμη, να περπατώ με δυσκολία στους χιονισμένους δρόμους κουκουλωμένος στο χοντρό μπουφάν μου, να πέφτουν νιφάδες και να με τρελλαίνει ο εκκωφαντικός θόρυβος της σιωπής. Κι αυτή η απόλυτη σιωπεί με βοηθεί να νοιώσω περισσότερο την πνευματικότητα των αγίων ημερών.
Φέτος, το αποφάσισα. Αν τελικά χιονίσει στις γιορτές, θα αφήσω κατά μέρος τις κουτοπονηριές και με θάρρος θα ομολογήσω στο μικρό παιδί που κρύβω μέσα μου: «Το λοιπόν, μικρέ μου εαυτέ, νομίζω τελικά πως έχεις δίκιο. Παρά τα πρακτικά προβλήματα που δημιουργούν τα χιόνια, τα χιονισμένα Χριστούγεννα είναι μαγεία. Κι ας θεωρήσουμε τους εαυτούς μας τυχερούς που ζούμε σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο που λέγεται Διόνυσος.»
12/2002