Άρης Γαβριηλίδης
συγγραφέας-εικαστικός
Ωραία μου πουλάκια
Έπεα πτερόεντα
του Άρη Γαβριηλίδη.
«Ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε»
Πολλά είναι τα προνόμια που προσφέρει ο Διόνυσος σε όσους μπορούν να τα εντοπίσουν, να τα εκτιμήσουν και να τα απολαύσουν. Ένα από τα μεγαλύτερα είναι τα πουλιά που κατοικούν στα φυλλώματα των δέντρων. Είναι πραγματικά μαγεία, ύστερα από την νάρκη του χειμώνα, να ξυπνάς το πρωί με τα κελαηδίσματα αυτών των μικρών φτερωτών αγγέλων και να τα βλέπεις να πετούνε με χάρη στους κήπους χαλώντας τον κόσμο
με τις τρίλιες τους.
Δεν με ενδιαφέρει να μάθω το όνομά τους. Κοτσίφια, σπίνοι, καρδερίνες, σπουργίτια, χελιδόνια, κίσσες, αηδόνια όλα τους είναι χαριτωμένα, αθώα, άκακα και ωφέλιμα. Ζηλεύω που τα βλέπω να πετούν στον ουρανό, σύμβολα της ελευθερίας, ενώ για μένα το μόνο πέταγμα είναι αυτό που κάνω καμιά φορά ονειρευόμενος στον ύπνο μου.
Στο διαμέρισμα της πόλης που ζούσα είχα μια καρδερίνα σε κλουβί. Όταν ήλθα στο Διόνυσο διαπίστωσα πως τα πράγματα αντιστράφηκαν. Πλέον ήμουν εγώ που ζούσα στο κλουβί του σπιτιού μου ενώ γύρω πετούσαν ελεύθερα χιλιάδες πουλιά. Μια από τις πρώτες εντυπώσεις μου στον Διόνυσο που θυμάμαι με νοσταλγία ήταν το θεσπέσιο κελάηδισμα ενός αηδονιού που φώλιαζε στο μεγάλο δέντρο γειτονικού οικοπέδου. Ακουγόταν κάθε πρωί πριν χαράξει κι αρχίσουν το τραγούδι τα άλλα πουλιά. Στη σιγαλιά της νύχτας το αηδόνι εκείνο ήταν ο βασιλιάς των πουλιών. Γρήγορα όμως το οικόπεδο κτίστηκε, το δέντρο κόπηκε και το αηδόνι δεν ξανακούστηκε.
Άραγε υπάρχουν ακόμη αηδόνια στην Διόνυσο; Πολύ τυχεροί αυτοί που τα ακούν.
Τα πουλιά έχουν γίνει πηγή έμπνευσης στην τέχνη. Τι να πρωτοθυμηθείς: «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, Γερανοί του Ιβύκου, πουλιά με «ανθρώπινη λαλίτσα» των δημοτικών τραγουδιών και παραμυθιών, «Γερακίνα», «Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, «Πουλιά της δυστυχίας» του Σαββόπουλου, «Πουλιά» του Χίτσκοκ, «Όταν πετούν οι γερανοί», η παλιά ταινία, «Το αηδόνι του βασιλιά» και «Ασχημόπαπο» του Άντερσεν και μύρια άλλα. Όμως και το ιερό Ευαγγέλιο, στην παραβολή του σπορέως «τα πετεινά του ουρανού κατέφαγον τον σπόρον», στην Επί του Όρους Ομιλία τα «πετεινά του ουρανού δεν σπείρουσι ουδέ θερίζουσι», ενώ το Άγιον Πνεύμα συμβολίζεται με άσπρο περιστέρι.
Εσχάτως έχει αναπτυχθεί το χόμπι του bird watching. Σε ειδικά παρατηρητήρια, στο βουνό, οι επισκέπτες θαυμάζουν από μακριά, χωρίς να ενοχλούν, τα πουλιά. Τα βλέπουν με κιάλια, τα βιντεοσκοπούν ή τα φωτογραφίζουν. Όταν κοιτώ ένα άδολο, ανυπεράσπιστο πουλί, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν κάποιος, με πρόσχημα το κυνήγι, να το βάζει στο στόχαστρο του όπλου του και να το πυροβολεί. Διάβασα πως κάπου, στον Καναδά, οργανώνουν στο δάσος ομαδικό κυνήγι πουλιών και άγριων ζώων. Τα σημαδεύουν με τα όπλα τους, που όμως, όταν πατούν την σκανδάλη, δεν βγάζουν βόλια αλλά…φωτογραφίες, για τις οποίες καμαρώνουν το βράδυ στο τζάκι που μαζεύονται!
Όσο αθώα όμως είναι τα πουλιά τόσο σκληροί τιμωροί γίνονται για τους συμπολίτες μας που προτίμησαν να ξυρίσουν όλα τα δέντρα του οικοπέδου τους και να το πλακοστρώσουν. Πως τιμωρούν; Μα, φεύγοντας. Εξαφανίζονται από τις πέτρινες αυλές τους και τους αφήνουν μόνους, στην σιωπή και στην τσιμεντίλα τους. Κι όταν εκείνοι τα παρακαλούν «κελαηδήστε, ωραία μου πουλάκια κελαηδήστε…» αυτά παραμένουν παγερά αδιάφορα. Και καλά κάνουν!