Πριν από τρεις δεκαετίες απόκτησα ένα παλιό πέτρινο σπίτι  σε κάποιο ορεινό χωριό. Ξυπνώντας το πρωί, μετά την πρώτη διανυκτέρευσή μου εκεί, ξεμύτισα από την αυλόπορτα για να περιεργασθώ τα πέριξ. Ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησα  ήταν ο κυρ-Παναγιώτης, ορεσίβειος γέροντας βοσκός που έμενε με την φαμίλια του, παιδιά κι  εγγόνια, στο απέναντι σπιτικό. Μόλις με αντίκρυσε σήκωσε με ενθουσιασμό την μαγγούρα του και μου φώναξε από μακριά: «Καλέ μου γείτονα, καλώς ώρισες!». Η εγκάρδια αυτή η υποδοχή σε ένα νέο, για μένα, τόπο, από έναν άνθρωπο που πρωτόβλεπα, με ξάφνιασε ευχάριστα και με εντυπωσίασε.

Όταν, ύστερα από πολλά χρόνια, αγόρασα το οικόπεδο στον Διόνυσο που στην συνέχεια έκτισα, ευτύχησα να έχω ζεστή υποδοχή από τους πριν από μένα γείτονες. Αλλά κι εγώ με την σειρά μου έτσι υποδέχθηκα τους κατοπινούς. Αυτό το έκανα και γιατί έτσι έπρεπε αλλά, κυρίως, γιατί έτσι ένιωθα. Με αυτούς τους ανθρώπους που γνώριζα για πρώτη φορά, επέπρωτο να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου. Με τους γείτονες, και ακόμη περισσότερο, με τους όμορους γείτονες με τους οποίους μας χωρίζει «μεσοτοιχία», οι τύχες μας είναι συνυφασμένες.

«Όταν ξυπνάς το πρωί, πρώτα βλέπεις τον γείτονά σου και μετά τον θεό» λέει μια βαλκανική παροιμία. Ο γείτονας είναι εκείνος που θα δυσαρεστήσω με την απρόσεκτη συμπεριφορά μου αλλά και ο γείτονας είναι εκείνος που θα με συντρέξει στην επείγουσα ανάγκη. Αυτό δεν είναι σχήμα λόγου αλλά πραγματικότητα που έχει συμβεί κάποιες φορές. Θυμάμαι την πιο χαρακτηριστική: Πρόπερσι τον Νοέμβρη, στην μέση καταιγίδας, η γυναίκα μου, στη βιάση της να κλείση μια  μπαλκονόπορτα, γλύστρησε στο βρεγμένο παρκέ και έσπασε το πόδι της. Ξαπλωμένη στο πάτωμα, μόνη στο σπίτι, δεν μπορούσε ούτε καν στο τηλέφωνο να συρθεί για να καλέσει βοήθεια. Τις κραυγές της από την ανοιχτή ακόμη μπαλκονόπορτα άκουσε, ευτυχώς, η διπλανή γειτόνισσα που βγήκε τυχαία στο δρόμο και έσπευσε σε βοήθεια.