Στο γραφείο της Διευθύντριας του δημοτικού σχολείου μου ήταν αναρτημένη  μία μεγάλη, υπέροχη, έγχρωμη εικόνα, που παρίστανε το έτος με τις εποχές και τους μήνες του. Το έτος ήταν ένας μεγάλος κύκλος και κάθε εποχή αντιστοιχούσε σε ένα τεταρτημόριο, κοσμημένο με τις σχετικές ζωγραφιές. Χιόνια τον χειμώνα, άνθη την άνοιξη, θάλασσα το καλοκαίρι και φρούτα το φθινόπωρο. Κάθε τεταρτημόριο-εποχή χωριζόταν στους αντίστοιχους τρεις μήνες. Ο Ιανουάριος, θυμάμαι, βρισκόταν στην αρχή του άνω αριστερά τεταρτημόριου. Τόσο πολύ με είχε εντυπωσιάσει αυτή η εικόνα που καρφώθηκε μόνιμα στο παιδικό μυαλό μου.

 Έκτοτε, για μένα, ο χρόνος είναι ένα μεγάλο ρολόι που αντί για τις δώδεκα ώρες έχει τους δώδεκα μήνες και που έχει ένα μόνο δείκτη. Μόνο που ο δείχτης αυτός δεν κινείται με σταθερή ταχύτητα. Όταν ήμουν παιδί εκινείτο απελπιστικά αργά. Η μια πρωτοχρονιά από την άλλη απείχε έτη φωτός. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως, τόσο και πιο γρήγορα εκινείτο. Και φθάνοντας στο σήμερα έχει αποκτήσει μια ιλλιγιώδη ταχύτητα. Πότε ήταν η περσινή πρωτοχρονιά; Μόλις χθες! Κι όμως, ενώ χθες τα ημερολόγια έλεγαν πρωτοχρονιά του 2002 σήμερα δείχνουν πρωτοχρονιά του 2003! Κι ας συνεχίζει να έχει ο κάθε χρόνος  τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες, ούτε μία λιγότερη. Τότε λοιπόν, τι συμβαίνει; Συμβαίνει, απλούστατα, ότι γερνάω και ο υποκειμενικός μου χρόνος κινείται με επιταχυνόμενη ταχύτητα.

Αυτό είναι καλό ή κακό; Για να το μελετήσουμε λίγο. Κατ’ αρχήν τι σημαίνει η λέξη γερνάω; Από την στιγμή που γεννιόμαστε αρχίζουμε να γερνάμε. Μήπως  σημαίνει ότι έχω περάσει ένα όριο ηλικίας που σημαδεύει την νεότητα; Και πιο είναι το όριο αυτό; Ποιος το καθορίζει; Κι αν υπάρχει τέτοιο όριο πως γίνεται κι εγώ, ανεξάρτητα από την χρονολογία γέννησής μου, αισθάνομαι μέσα μου νέος; Όχι μόνο το ενδιαφέρον μου για την ζωή δεν  έχει μειωθεί αλλά, τουναντίον, νοιώθω ότι έχει αυξηθεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι έχει αλλάξει το κέντρο βάρους. Από το πιο ποσοτικό έχει μετακινηθεί στο πιο ποιοτικό.