top of page

Άρης Γαβριηλίδης

συγγραφέας-εικαστικός

Το ρολόι του Χρόνου

Στο γραφείο της Διευθύντριας του δημοτικού σχολείου μου ήταν αναρτημένη  μία μεγάλη, υπέροχη, έγχρωμη εικόνα, που παρίστανε το έτος με τις εποχές και τους μήνες του. Το έτος ήταν ένας μεγάλος κύκλος και κάθε εποχή αντιστοιχούσε σε ένα τεταρτημόριο, κοσμημένο με τις σχετικές ζωγραφιές. Χιόνια τον χειμώνα, άνθη την άνοιξη, θάλασσα το καλοκαίρι και φρούτα το φθινόπωρο. Κάθε τεταρτημόριο-εποχή χωριζόταν στους αντίστοιχους τρεις μήνες. Ο Ιανουάριος, θυμάμαι, βρισκόταν στην αρχή του άνω αριστερά τεταρτημόριου. Τόσο πολύ με είχε εντυπωσιάσει αυτή η εικόνα που καρφώθηκε μόνιμα στο παιδικό μυαλό μου.

 Έκτοτε, για μένα, ο χρόνος είναι ένα μεγάλο ρολόι που αντί για τις δώδεκα ώρες έχει τους δώδεκα μήνες και που έχει ένα μόνο δείκτη. Μόνο που ο δείχτης αυτός δεν κινείται με σταθερή ταχύτητα. Όταν ήμουν παιδί εκινείτο απελπιστικά αργά. Η μια πρωτοχρονιά από την άλλη απείχε έτη φωτός. Όσο περνούσαν τα χρόνια όμως, τόσο και πιο γρήγορα εκινείτο. Και φθάνοντας στο σήμερα έχει αποκτήσει μια ιλλιγιώδη ταχύτητα. Πότε ήταν η περσινή πρωτοχρονιά; Μόλις χθες! Κι όμως, ενώ χθες τα ημερολόγια έλεγαν πρωτοχρονιά του 2002 σήμερα δείχνουν πρωτοχρονιά του 2003! Κι ας συνεχίζει να έχει ο κάθε χρόνος  τριακόσιες εξήντα πέντε ημέρες, ούτε μία λιγότερη. Τότε λοιπόν, τι συμβαίνει; Συμβαίνει, απλούστατα, ότι γερνάω και ο υποκειμενικός μου χρόνος κινείται με επιταχυνόμενη ταχύτητα.

Αυτό είναι καλό ή κακό; Για να το μελετήσουμε λίγο. Κατ’ αρχήν τι σημαίνει η λέξη γερνάω; Από την στιγμή που γεννιόμαστε αρχίζουμε να γερνάμε. Μήπως  σημαίνει ότι έχω περάσει ένα όριο ηλικίας που σημαδεύει την νεότητα; Και πιο είναι το όριο αυτό; Ποιος το καθορίζει; Κι αν υπάρχει τέτοιο όριο πως γίνεται κι εγώ, ανεξάρτητα από την χρονολογία γέννησής μου, αισθάνομαι μέσα μου νέος; Όχι μόνο το ενδιαφέρον μου για την ζωή δεν  έχει μειωθεί αλλά, τουναντίον, νοιώθω ότι έχει αυξηθεί. Η μόνη διαφορά είναι ότι έχει αλλάξει το κέντρο βάρους. Από το πιο ποσοτικό έχει μετακινηθεί στο πιο ποιοτικό.

Από την άλλη πλευρά, τώρα που έχω ήδη περάσει διάφορα στάδια ηλικίας, μπορώ να πω ότι το κάθε στάδιο έχει την δική του, διαφορετική γλύκα. Διαφορετική κα όχι μεγαλύτερη ή μικρότερη. Αυτό σημαίνει ότι το στάδιο που διανύω τώρα έχει κι αυτό την δική του, διαφορετική ομορφιά που δεν είναι ούτε μεγαλύτερη ούτε μικρότερη από τα προηγούμενα. Κι αυτό φαίνεται από το εξής πείραμα. Αν ρωτήσεις κάποιον «κάποιας ηλικίας» τι ηλικία θα ήθελε να έχει, κατά 99% θα σου απαντήσει «Θα ήθελα να ήμουν είκοσι χρονών αλλά (και εδώ μπαίνει το μεγάλο «αλλά») με τα μυαλά που έχω τώρα». Αυτό σημαίνει ότι θέλει να συνδυάσει τα διαφορετικά πλεονεκτήματα δύο διαφορετικών ηλικιών.

Αφού, το λοιπόν, δεν γίνεται να γυρίσω την ηλικία μου πίσω, είτε με τα τωρινά  είτε με τοτινά μυαλά, ας συνεχίζω να απολαμβάνω αυτά που μου προσφέρει η τωρινή. Και είναι πολλά. Πραγματικά πολλά. Αρκεί να τα απολαμβάνω σήμερα και να μην τα αφήνω, όπως συνήθως, για αύριο που θα γίνει μεθαύριο, αντιμεθαύριο και ποτέ. Και όταν ξυπνήσω, αν ξυπνήσω ποτέ, θα είναι αργά και θα μετανιώνω, σαν την μωρά παρθένο, για τον χρόνο που άφησα να κυλήσει χωρίς να τον αξιοποιήσω και να κάνω τα τόσα πράγματα που από καιρό ήθελα να  κάνω αλλά ολιγωρούσα.

Κι επειδή η αρχή κάθε χρονιάς θεωρείται σαν ένας σταθμός που κάθεται κανείς και μετράει τα πεπραγμένα και προγραμματίζει τα επόμενα, αρχίζω από σήμερα κι όλας, από αυτή τη στιγμή, να προγραμματίζω και να πραγματοποιώ αυτά που ήθελα πάντοτε να κάνω αλλά συνεχώς ανέβαλλα..

1/2003

bottom of page