Ένας φανταστικός διάλογος

​

 Καλημέρα σας. Ή καλησπέρα σας. Ή μάλλον, επειδή δεν ξέρω τι ώρα της ημέρας πιάσατε στα χέρια σας αυτό το βιβλίο, ας είμαι πιο γενικός: χαίρετε.

Δεν με γνωρίζετε. Είμαι ο συγγραφέας. Ποιος συγγραφέας όμως; Ο συγγραφέας που έγραψε αυτό το βιβλίο, ή ο ρόλος του συγγραφέα που μου ανάθεσε να παίξω ο συγγραφέας; Είμαι ο πραγματικός συγγραφέας, ή ο συγγραφέας-ρόλος; Σκέφτομαι αυτοτελώς ή μέσω του εγκεφάλου του συγγραφέα; Να σας πω την αλήθεια, δεν  γνωρίζω. Η συνέχεια (ελπίζω) θα το δείξει.

Ετοιμάζομαι να γράψω ένα βιβλίο. Μυθιστόρημα για την ακρίβεια. Είναι η ιστορία ενός εξηντάρη, στην ηλικία μου περίπου, που βρίσκεται ξαφνικά με μία…κόρη! Πού είναι το περίεργο; θα με ρωτήσετε. Ο κόσμος είναι γεμάτος εξώγαμα. Κάθε μεγάλος πολιτικός που σέβεται τον εαυτό του, έχει δυο-τρία. Η περίπτωση του φίλου μας όμως είναι διαφορετική. Κατά πρώτον, δεν είναι πολιτικός αλλά εφοπλιστής. Δεύτερον, το παιδί δεν είναι εξώγαμο αλλά ούτε και νόμιμο. Στην προσπάθειά του να ξεδιαλύνει το μυστήριο, μπλέκεται όλο και πιο πολύ. Ώσπου στο τέλος χάνει τη ζωή του. Η ιστορία όμως δεν σταματά εδώ, συνεχίζεται και το μυστήριο περιπλέκεται. Μαζί θα την παρακολουθήσουμε, βήμα προς βήμα, ή μάλλον, λέξη προς λέξη.

Ο σκελετός του βιβλίου υπάρχει στο μυαλό μου. Έχω έτοιμα και τα κύρια πρόσωπα. Τα δευτερεύοντα θα τα βρω στην πορεία. Α, να έρχεται ο πρωταγωνιστής μου.

-Γεια σου, Ηρακλή! 

-Δεν με λένε Ηρακλή.

-Από τώρα έτσι θα σε λένε. Ηρακλή Λομπαρδιανό.

-Μα, τρελάθηκες; Τι όνομα είναι αυτό; Δεν μου αρέσει. Να το αλλάξεις.

-Δεν ήξερα ότι πρέπει να σε ρωτήσω. Αυτό είναι, σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει.  Και πάψε να αντιμιλάς, ακόμη δεν αρχίσαμε.

-Άκου να σου πω! Επειδή είσαι ο συγγραφέας δεν σημαίνει πως θα με έχεις του χεριού σου, σήκω-σήκω, κάτσε-κάτσε.  Δεν θέλω πολύ να τα παρατήσω όλα σύξυλα και να φύγω, ξέρεις.

-Δεν θα τολμήσεις.

-Γιατί; Ποιος θα με εμποδίσει;

-Εγώ! Μόλις κάνεις ένα βήμα, σε σκότωσα.

-Μπα; Με τι όπλο;

-Δεν χρειάζομαι όπλο, ανόητε. Μην ξεχνάς πως είσαι πλάσμα της φαντασίας μου. Είμαι ο απόλυτος κύριός σου. Ο θεός σου. Ζεις και υπάρχεις μόνο μέσα στο μυαλό μου. Σκέφτεσαι και ενεργείς με τον δικό μου εγκέφαλο. Εγώ σε δημιούργησα κι εγώ σε ξεκάνω ανά πάσα στιγμή. Συνεννοηθήκαμε;

-Εν πάση περιπτώσει. Τι θέλεις να κάνω;

-Λοιπόν, τώρα που βάλαμε τα πράγματα στη θέση τους, έχω ένα ρόλο για σένα. Ταιριάζει στην ηλικία και στον σωματότυπό σου. Σου έρχεται γάντι.

-Ρόλος; Τι ρόλος; Πρωταγωνιστικός;

-Και απαιτητικός. Θα πρέπει να αναπαραστήσεις πειστικά τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του ήρωά μας.

-Ποιος είναι αυτός;

-Ο Έλληνας εφοπλιστής Ηρακλής Λομπαρδιανός, χήρος, με ένα γιο αχαΐρευτο με τον οποίο είναι στα μαχαίρια. Πώς σου φαίνεται;

-Χμ, έχει ενδιαφέρον. Έρωτας υπάρχει;

-Ναι και όχι.

-Δηλαδή;

-Ο Λομπαρδιανός γνωρίζει μια αεροσυνοδό.

-Νόστιμη;

-Ναι, αλλά μη βιάζεσαι. Το θέμα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Στην πραγματικότητα, τίποτε σε αυτή την ιστορία δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται. Τα πάντα ανατρέπονται ένα προς ένα. Η κοπέλα παίζει ένα σημαντικό όσο και ύποπτο ρόλο. Εμφανίζεται στη ζωή σου από το πουθενά. Την γλυκοκοιτάζεις. Όμως κάποια σημάδια που αρχίζουν να εμφανίζονται σε οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι κόρη σου.

-Κόρη μου; Εδώ μου το χαλάς.

-Μη βιάζεσαι, μπορεί και να μην είναι.

-Τελικά είναι ή δεν είναι;

-Θα το μάθεις στην πορεία. Σου θυμίζω αυτό που σου είπα προηγουμένως: Τίποτε δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται.

-Δηλαδή είναι μελό;

-Κάθε άλλο. Είναι μια ιστορία, που ενώ αρχικά φαίνεται αθώα, είναι γεμάτη ίντριγκες, μυστήρια και φόνους.

-Φόνους; Κι εγώ τι θα είμαι; Ο θύτης ή το θύμα;

-Το θύμα. Με όλες τις έννοιες της λέξης. Αλλά όχι το μοναδικό.

-Τώρα, μου κάνεις την καρδιά περιβόλι.

-Ναι, αλλά όσο ζεις θα περνάς ζωή χαρισάμενη. Μέσα στα πλούτη και στις ανέσεις. Πώς σου φαίνεται;

-Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε.

-Λοιπόν, αρχίζουμε το πρώτο κεφάλαιο. Μπαίνεις στο αεροπλάνο για το Λονδίνο, γνωρίζεις την αεροσυνοδό και κάνεις μια νοερή αναδρομή στο παρελθόν σου. Πάμε;

-Φύγαμε.