Η διαδρομή που ακολουθώ είτε για την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου είτε για τον παλιό σταθμό που γίνονται το καλοκαίρι οι καλλιτεχικές εκδηλώσεις περνά μέσα από το δάσος με τα αιωνόβια πεύκα. Έτσι, αισθάνομαι να προετοιμάζομαι ψυχικά για την μέθεξη είτε στην θεία λειτουργία είτε στην θεατρική παράσταση. Η θέα του μαγευτικού τοπίου, το θρόισμα του ανέμου που χαϊδεύει τις πευκοβελόνες, το άρωμα που αναδύουν τα πεύκα και η δροσερή σκιά τους μεθούν όλες μου τις αισθήσεις και ευφραίνουν την καρδιά και το σώμα μου. Αλλά και στο πρωτομαγιάτικο γλέντι που γίνεται μέσα στο δάσος, στην σκιά των πεύκων, θαρρείς πως αναβιώνει ο Διόνυσος και σέρνει πρώτος τους κυκλωτικούς  χορούς των Διονυσιωτών.

Ο Διόνυσος ταυτίζεται με το δάσος του. Ο Διόνυσος είναι  το δάσος του. Διόνυσος χωρίς το δάσος δεν νοείται. Από όλα τα βόρεια αλλά και τα νότια προάστεια μόνο ο Διόνυσος έχει την ευλογία της φύσης να διαθέτει αυτό το μοναδικό δάσος. Κι εμείς, οι κάτοικοί του, το αποκλειστικό προνόμιο να το απολαμβάνουμε κάθε στιγμή. Εξάλλου, ακριβώς εξ αιτίας της ύπαρξης αυτού του δάσους πήραμε κάποτε την απόφαση να επενδύσουμε το υπόλοιπο της ζωής μας αλλά και το παιδιών μας σ’ αυτόν τον τόπο. Το δάσος είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει ο Διόνυσος και οι Διονυσιώτες.

Όμως το δάσος τώρα κινδυνεύει. Ο κίνδυνος είναι άμεσος και ορατός. Πολυάριθμα αιωνόβια πεύκα θα κοπούν και εκεί που σήμερα φυτρώνει «φλυσκούνι κι άγρια μέντα» θα ξεφυτρώσουν τερατόμορφα τσιμέντα. Τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τεράστια. Επομένως ανάλογες και ποικίλες θα είναι και οι μεθοδεύσεις αυτών που έχουν συμφέρον από την κατάργηση, ολική ή μερική, του δάσους.

Η προσπάθεια να λυθεί ο κόμπος της διεκδίκισης με διαδικαστικά μέσα μπορεί να είναι καλή αλλά όχι αρκετή. Ας θυμηθούμε πώς λύθηκε ο Γόρδιος δεσμός. Το σπαθί του Μεγαλέξαντρου, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η δυναμική λαϊκή κινητοποίηση. Η αποτελεσματικότητά της είναι δοκιμασμένη, όπως έχουν δείξει τα χιλιάδες παραδείγματα κινητοποιήσεων άλλων δήμων και κοινοτήτων με αντίστοιχα προβλήματα.  Φωνή λαού.