Η μεγαλύτερη γιορτή της ορθοδοξίας είναι το Πάσχα. Όμως, η πιο γλυκειά, η πιο τρυφερή, η πιο δεμένη με τα παιδικάτα μας γιορτή είναι τα Χριστούγεννα. Όλο το χρόνο, στην θύμηση και μόνο των Χριστουγέννων ένα κεράκι ανάβει στην καρδιά μας και την ζεσταίνει. Κι όταν έλθουν πλέον τα Χριστούγεννα, το κεράκι γίνεται λαμπάδα που σκορπίζει μέσα μας γλυκειά θαλπωρή που διώχνει τις σκιές και μαλακώνει το  είναι μας.

Επίκεντρο της γιορτής, το χριστουγεννιάτικο δένδρο. Μολονότι ξενόφερτο, ρίζωσε για τα καλά στο εύφορο χώμα της Ελληνικής παράδοσης. Η διαδικασία του στολίσματός του, υπό τον ήχο χριστουγεννιάτικων τραγουδιών, είναι μια μικρή τελετή που σε ταξιδεύει, κατ’ ευθείαν, στην παιδική σου ηλικία, τότε που η μισή μαγεία του δένδρου ήταν τα στολίδια και η άλλη μισή η καλπάζουσα φαντασία σου.

Εκκλησιά, χριστουγεννιάτικο δένδρο, κάλαντα, κουραμπιέδες, μελομακάρονα, δώρα, ευχές, κάρτες, οικογενειακή συγκέντρωση στο γιορτινό τραπέζι. Λείπει τίποτε; Και βέβαια, λείπουν δύο ακόμη βασικά στοιχεία των Χριστουγέννων.

Το πρώτο είναι το χιόνι. Η άφθονη χιονόπτωση στις γιορτές είναι ένα από τα φυσικά προνόμια του Διονύσου μας. Ο ουρανός συνηθίζει να ντύνει το τοπίο με την ιδανική διακόσμηση και να  το κάνει σιωπηλό και απόκοσμο για να ταιριάζει πιότερο με το πνεύμα της γιορτής.

Το δεύτερο είναι ο Παπαδιαμάντης. Το έργο του είναι σχεδόν ταυτισμένο μ’ εκείνες τις υπέροχες και ευαίσθητες χριστουγεννιάτικες ιστορίες που δημοσίευαν τα γιορτινά φύλλα των εφημερίδων της εποχής του, δεμένα σήμερα σε καλαίσθητους τόμους. Μοσχομυρίζουν χριστιανικήν ευλάβεια, αγνότητα, καρτερία. Η γλώσσα του ρέει μέλι, θυμάρι, λιβάνι, αρμύρα κι ανθρώπινο χνώτο.