Περασμένα μεσάνυχτα. Αφήνω το βιβλίο στο κομοδίνο, σβήνω το πορτατίφ και πέφτω για ύπνο. Τα προβλήματα της ημέρας, σημαντικά κι ασήμαντα, σαν το «Πουλιά» του Χίτσκοκ, με κυνηγούν.

Αφουγκράζομαι τους ήχους της νύχτας. Τίποτε δεν ακούγεται. Πλήρης ησυχία. «Στης νύχτας τη σιγαλιά.» έρχονται στο νου μου οι στίχοι της παλιάς καντάδας. Και μετά της άλλης «Είναι μεσάνυχτα κι όλ’ η φύσις ησυχάζει.». Εντείνω την προσοχή μου να συλλάβω κάποιο έστω ανεπαίσθητο ήχο. Τίποτε. Ακούω πεντακάθαρα μόνο τον ήχο της σιωπής. «Τhe sound of silence» που έλεγε ένα τραγούδι της εφηβείας μου.

Θυμάμαι τους θόρυβους της νύχτας που δεν με άφηναν σε ησυχία στα χρόνια που έζησα στην πόλη, πριν να κατοικήσω στον Διόνυσο. Μηχανές αυτοκινήτων, φρεναρίσματα, μηχανάκια, το ασανσέρ της πολυκατοικίας, το στερεοφωνικό του διπλανού διαμερίσματος. Στο Διόνυσο, οι μόνοι νυκτερινοί ήχοι που ακούω άλλες βραδιές είναι αυτοί της φύσης. Το πλάγιασμα της βροχής, το θρόισμα των φύλλων, κάποιες βροντές ή κεραυνοί στη ράχη της Πεντέλης, μακρινά αλυχτίσματα σκυλιών. Ή ακόμη η μουσική που ξεχύνεται από κάποιο σπίτι που γιορτάζει και που με κάνει όχι να δυσανασχετώ αλλά να χαίρομαι με την χαρά των γειτόνων.