Έχω παρακολουθήσει πολλές από τις εκδηλώσεις των Διονυσίων που οργανώνει κάθε χρόνο ο δήμος μας. Όπως και πολλές παραστάσεις Αριστοφανικών έργων. Όμως, η παράσταση των Ορνίθων της 5ης Ιουλίου, του Θεάτρου Τέχνης, στον χώρο του παλιού σταθμού του τρένου, που ευτύχησα να παρακολουθήσω φέτος, ήταν το κάτι άλλο.

Προσερχόμενος στον χώρο είδα ευχάριστες αλλαγές. Το πάρκο των γλυπτών, περιποιημένο και καλοφωτισμένο, πεζοδρoμημένο με μεγάλες λίθινες πλάκες. Μικροφωνική εγκατάσταση στη σκηνή που επέτρεψε και στον τελευταίο θεατή του κατάμεστου χώρου να ακούει ευκρινώς τα λεγόμενα στη σκηνή.

Η παράσταση σε σκηνοθεσία Κουν, μουσική Χατζιδάκη, σκηνικά-κοστούμια Τσαρούχη και χορογραφία Ζουζούς Νικολούδη έχει μείνει στην ιστορία. Όμως, δεν είχε τύχει ποτέ να την δω. Έτσι, αφέθηκα να παρασυρθώ στο όνειρο. Μαγεύτηκα..Ο Μπουδούκος, με την μπάσα φωνή, ιδανικός Πεισέταιρος ενώ οι τραγουδιστικές του ικανότητες εξέπληξαν. Η μικρή σκηνή του θεάτρου κατακλείστηκε από δεκάδες αεικίνητα «πουλιά». Κινούνταν διαρκώς σχολιάζοντας με το σώμα τους τα λεγόμενα, ή, το συχνότερο, χόρευαν. Ο δε χορός της γυναίκας του Τσαλαπετεινού ήταν εξαίσιος. Και μόνο γι’ αυτόν αξίζει κανείς να παρακολουθήσει το έργο.

Κάποια στιγμή, ανάμεσα στα πεύκα, πίσω από την σκηνή που συμπλήρωναν άθελά τους, το σκηνικό, είδα να πετούν τρεις άγγελοι. Ήταν σαν κι εκείνα τα αγγελάκια των παιδικών μας ζωγραφιών που είχαν μόνο κεφάλι πλαισιωμένο από φτερά. Τα πρόσωπά τους γνώριμα: Κουν, Χατζιδάκης και Τσαρούχης. Παρακολουθούσαν τα τεκταινόμενα στην σκηνή και χαμογελούσαν ευτυχείς. Όταν έσβησε το τελευταίο χειροκρότημα, πέταξαν ψηλά και χάθηκαν στα ουράνια…

Η παράσταση αυτή ήταν, νομίζω, η κορυφαία ανάμεσα στις εκδηλώσεις των Διονυσίων από ιδρύσεώς τους. Συγχαρητήρια στο Πολιτιστικό Οργανισμό του δήμου αλλά και στον χορηγό, τα Μάρμαρα Διονύσου.

Τον χώρο αυτό του παλιού σταθμού, πρέπει να τον εκμεταλλευτούμε και να τον χαρούμε με πολλές πολιτιστικές εκδηλώσεις, όσο είναι ακόμη καιρός. Όλα τα αιωνόβια πεύκα του, σε κάποια χρόνια, δυστυχώς θα εξαφανιστούν. Δεν θα πέσουν από τσεκούρι καταπατητών ούτε από φωτιά εμπρηστών. Είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα ξεραθούν από την βαμβακάδα, όπως ήδη πεθαίνουν χιλιάδες άλλα πεύκα στον Διόνυσο. Είναι θέμα χρόνου πότε θα μολυνθούν κι αυτά.