Άρης Γαβριηλίδης
συγγραφέας-εικαστικός
Οι Μούσες επιστρέψαν στον Βωμό
Ύστερα από σιγή 25 αιώνων, οι Μούσες τραγούδησαν ξανά στον Βωμό του Διονύσου, διά στόματος Λουδοβίκου των Ανωγείων, το βράδυ της Παρασκευής 18 Ιουνίου 2004.
Λευκό πουκάμισο, μαύρα μαλλιά, ευγενικό πρόσωπο, σκυμμένος πάνω στο λαγούτο τραγουδούσε χαμηλόφωνα, θαρρείς ντροπαλά, τα τρυφερά και ευαίσθητα, ερωτικά τραγούδια του. Όλα με θέμα την γυναίκα. Τον συνόδευε μελωδική κιθάρα, ευαίσθητο βιολί, μελαγχολικό βιολοντσέλου, νοσταλγική φυσαρμόνικα και αισθαντική γυναικεία φωνή.
Ο τροβαδούρος προλόγιζε κάθε τραγούδι με την εικόνα που του ενέπνευσε τους στίχους. Όπως εκείνη με τους πειρατές που μπήκαν στην Κρήτη και όλοι τρέχαν να κρύψουν τις γυναίκες τους. Ένας γέρος έψαχνε εναγωνίως κρυψώνα για την γριά του. Όταν εκείνη του είπε ότι ήταν ανώφελο γιατί οι πειρατές δεν θα λιμπίζονταν μια γριά, ο γέρος της αποκρίθηκε «Κι αν σε δουν με τα δικά μου μάτια;». Κι οι 350 θεατές καταχειροκρότησαν.
Η μουσική ατμόσφαιρα μ’ έστειλε 35 χρόνια πίσω, φοιτητή, σε Πλακιώτικη μπουάτ, μ’ ένα βερμούτ στο χέρι. Τώρα, μόνο το σκηνικό άλλαζε. Δροσερή ύπαιθρος, ευωδιαστά πεύκα, ρεμβώδη άστρα και χώμα γήινο.
Στη συνέχεια, ευχάριστη έκπληξη. Αποσπάσματα από τον Ερωτόκριτου πλεγμένα με τραγούδια του Λουδοβίκου, πρωτότυποι μουσικοί αυτοσχεδιασμοί και βιολί μιμούμενο την κρητική λύρα.
Στο τέλος, η κ. Ίβα Τσαπέ, πρόεδρος του Εξωραϊστικού, ο οποίος οργάνωσε επιτυχώς την εκδήλωση και του αξίζουν συγχαρητήρια, παρουσίασε την συντοπίτισσα κ. Ελισάβετ Φιλιώτη. Είναι η αρχαιολόγος που, με πρωτοβουλία του Εξωραϊστικού, ασχολείται, ανιδιοτελώς, από ετών, με την ανάδειξη αυτού του σημαντικού αρχαιολογικού χώρου, περιφρονημένου και εγκαταλελειμένου, φευ, από την Κοινότητα και την πολιτεία. Άλλωστε, τα έσοδα της εκδήλωσης διατέθηκαν για την ανάπλαση του. Η κ. Φιλιώτη μας ξενάγησε στην ιστορία του Βωμού με φωτογραφίες των αγαλμάτων που βρέθηκαν εδώ και στεγάζονται τώρα στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Ο χώρος είναι και λίκνο της τραγωδίας αφού ο Θέσπις εδώ έδωσε την πρώτη του θεατρική παράσταση.
Οι αναμμένοι δαυλοί φώτιζαν αρχαιοπρεπώς την έξοδο. Αποχωρώντας με αυτιά γεμάτα μουσική και μάτια με εικόνες αγαλμάτων, μου φάνηκε, μεσ’ το ημίφως, πως είδα την Ευτέρπη, την Ερατώ και την Μελπομένη. Κρατώντας τα σύμβολά τους, τον αυλό, την λύρα και την τραγική μάσκα, έγνεφαν μειδιώντας στους αποχωρούντες θεατές «εις το επανειδείν». Αλλά μπορεί και να λάθεψα και, στο μισοσκόταδο, να παραγνώρισα.
7/2004