Ύστερα από σιγή 25 αιώνων, οι Μούσες τραγούδησαν ξανά στον Βωμό του Διονύσου, διά στόματος Λουδοβίκου των Ανωγείων, το βράδυ της Παρασκευής 18 Ιουνίου 2004.

Λευκό πουκάμισο, μαύρα μαλλιά, ευγενικό πρόσωπο, σκυμμένος πάνω στο λαγούτο τραγουδούσε χαμηλόφωνα, θαρρείς ντροπαλά, τα τρυφερά και ευαίσθητα, ερωτικά τραγούδια του. Όλα με θέμα την γυναίκα. Τον συνόδευε μελωδική κιθάρα, ευαίσθητο βιολί, μελαγχολικό βιολοντσέλου, νοσταλγική φυσαρμόνικα και αισθαντική γυναικεία φωνή.

Ο τροβαδούρος προλόγιζε κάθε τραγούδι με την εικόνα που του ενέπνευσε τους στίχους. Όπως εκείνη με τους πειρατές που μπήκαν στην Κρήτη και όλοι τρέχαν να κρύψουν τις γυναίκες τους. Ένας γέρος έψαχνε εναγωνίως κρυψώνα για την γριά του. Όταν εκείνη του είπε ότι ήταν ανώφελο γιατί οι πειρατές δεν θα λιμπίζονταν μια γριά, ο γέρος της αποκρίθηκε «Κι αν σε δουν με τα δικά μου μάτια;». Κι οι 350 θεατές καταχειροκρότησαν.

Η μουσική ατμόσφαιρα μ’ έστειλε 35 χρόνια πίσω, φοιτητή, σε Πλακιώτικη μπουάτ, μ’ ένα βερμούτ στο χέρι. Τώρα, μόνο το σκηνικό άλλαζε. Δροσερή ύπαιθρος, ευωδιαστά πεύκα, ρεμβώδη άστρα και χώμα γήινο.

Στη συνέχεια, ευχάριστη έκπληξη. Αποσπάσματα από τον Ερωτόκριτου πλεγμένα με τραγούδια του Λουδοβίκου, πρωτότυποι μουσικοί αυτοσχεδιασμοί και βιολί μιμούμενο την κρητική λύρα.