Από το βάθος του ορίζοντα ξεπροβάλλει η γκρίζα μορφή του γερμανικού βομβαρδιστικού αεροπλάνου. Φορτωμένο με βόμβες πλησιάζει αργά, ο εφιαλτικός βόμβος του μου παραλύει τα νεύρα, πλησιάζει, πλησιάζει, ο βόμβος δυναμώνει, μου τρυπάει το κρανίο, τώρα είναι ακριβώς από πάνω μου, να η πρώτη βόμβα έρχεται κατ’ ευθείαν στο κεφάλι μου, βοήθεια, φωνάzω μα η φωνή μου δεν βγαίνει, τρέχω να ξεφύγω, τα πόδια μου μολύβι, δεν μπορώ να σαλέψω, και ο βόμβος, ο βόμβος, Ο ΒΟΜΒΟΣ! Ξυπνώ λουσμένος στον ιδρώτα! Ουφ, όνειρο ήταν. Ανασαίνω με ανακούφιση.

Κι όμως αυτός ο καταραμένος βόμβος, σαν τροχός οδοντογιατρού, συνεχίζει να ακούγεται. Ξυπνώ εντελώς. Εμ, βέβαια! Eίναι οι απροσκάλεστοι καθημερινοί επισκέπτες του Διονύσου. Κάθε πρωί, στις επτά ακριβώς έρχοναι τα αεροπλανάκια-αντίκες λες και δραπέτευσαν από το αεροπορικό μουσείο. Κίτρινα, μονοκινητήρια, με την έλικα στη μύτη και  διπλή σειρά φτερών. Βολτάρουν σε κύκλους χαμηλά, πάνω από τα κεφάλια μας, την ώρα που ο περισσότερος κόσμος  ακόμη κοιμάται. Και δεν έρχονται ένα αλλά δύο ή τρία μαζί. Για να απολαμβάνουμε στερεοφωνικά τον σαρδόνιο βόμβο τους Και μόλις ο βόμβος ξεμακραίνει και λέω πως την γλύτωσα για σήμερα, νέο κύμα έρχεται να μου σμπαραλιάσει εντελώς τα νεύρα. Κι αυτή η ιστορία κρατά μέχρι τις εννέα η ώρα. Τότε μόνο, και αφού σιγουρευτούν ότι στο Διόνυσο δεν έχει απομείνει πλέον κανείς που να κοιμάται ακόμη, φεύγουν.

Είναι νόμιμη η πτήση αεροσκαφών σε τόσο χαμηλό ύψος πάνω από κατοικημένη περιοχή; Είναι νόμιμος ο καθημερινός μας βομβαρδισμος με πολλά ντεσιμπέλ;