Υπάρχουν κάποια μέρη που μέσα στην λαίλαπα του τσιμέντου και του πλαστικού έχουν διατηρήσει την παρθενία τους. Ένα από αυτά είναι και ο Σχινιάς με το πευκοδάσος του. Στους θερινούς μήνες είναι για μένα  ψυχικό καταφύγιο, χώρος αναψυχής και γυμναστήριο.

Αργά το απόγευμα, μόλις γυρνώ στο σπίτι απ’ την δουλειά, σπεύδω να αλλάξω. Φορώ το μαγιώ κι ένα πουκάμισο, ρίχνω στην τσάντα και μια πετσέτα και δρόμο με τ’ αυτοκίνητο. Λεωφόρος Διονύσου, Άγιος Πέτρος, Νέα Μάκρη, Μαραθώνας. Σε τριανταπέντε ακριβώς λεπτά της ώρας παρκάρω δίπλα στην θάλασσα. Κάποιοι καθυστερημένοι κολυμβητές ετοιμάζονται να φύγουν.

Όλη η ακτή, έρημη πια, είναι δικιά μου. Αντηλιακό δεν χρειάζομαι, ο ήλιος βρίσκεται μόλις ένα κεφάλι πάνω από την Πεντέλη. Σουρουπώνει.  Ρουφώ με απόλαυση την μυρωδιά των πεύκων και βαδίζω προς την θάλασσα. Στις γυμνές πατούσες νοιώθω την υγρή άμμο. Μπροστά μου απλώνεται ο κόλπος του Μαραθώνα, σαν μια τεράστια αγκαλιά έτοιμη να με δεχθεί. Προχωρώ με αργά βήματα. Η θάλασσα δροσίζει τα πόδια μου παιχνιδιάρικα. Βυθίζομαι όλο και πιο πολύ στα γαλανά νερά της. Κάνω ένα μακροβούτι και μένω για λίγο κάτω από το νερό. Αισθάνομαι σαν έμβρυο που κολυμπά στο αμνιακό υγρό. Αφήνω έξω από το νερό τις έγνοιες μου. Ξανανιώνω σαν να βαπτίζομαι στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Σιγαλιά. Οι τελευταίες ηλιακτίδες με αποχαιρετούν. Η επιφάνεια της θάλασσας αρυτίδιαστη.