Είδα τον Σεβασμιώτατο, τις προάλλες, σε τηλεοπτική συνέντευξη σε κρατικό κανάλι. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ από την μορφή, την απλότητα αλλά, κυρίως, τον λόγο του που μαγνητοσκόπησα την εκπομπή για να εντρυφώ στο πνεύμα του όποτε χρειασθώ. Είναι ο αντίποδας κάποιων άλλων ιεραρχών βουτηγμένων στα σκάνδαλα, των οποίων την συμπεριφορά είχε καυτηριάσει και ο Παπα-Μάρκος μας με δημοσίευμά του στον τοπικό τύπο.

Σταχυολογώ κάποιες ρήσεις του από αυτή την εκπομπή: «Εγώ βρήκα τον Θεό στην ευτυχία μου, την οποία δεν άντεχα. Στην επιτυχία μου, η οποία δεν με γέμιζε κι ήθελα το παραπάνω». «Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να μπορεί ο άνθρωπος να μπολιαστεί με θεϊκή διάσταση. Αυτό είναι εμπειρία ζωής. Κι αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση. Μια στιγμή μιας τέτοιας αποκάλυψης αξίζει περισσότερο από την μεγαλύτερη επιστημονική ανακάλυψη». «Αν Θεός σημαίνει αυτή η εκκλησία της χλιδής, της πρόκλησης, της σκληροκαρδίας, της υποκρισίας, της προβολής, της ρηχότητος, της αρρωστημένης αντίληψης, εγώ τον απορρίπτω». «Η έλλειψη αυθεντικού λόγου είναι το πρόβλημα. Τα μυστήριά μας έχουν γίνει τελετές. Ο γάμος έχει εκκοσμικευθεί. Ο θρησκευτικός γάμος είναι πολιτικός με θρησκευτικό κερασάκι. Δεν έχει πνεύμα».

Θα μπορούσε κανείς να σκεφθεί ιδανικότερο μητροπολίτη; Ευχής έργο θα ήταν μια ομιλία του στον Διόνυσο για να τον γνωρίσουμε καλλίτερα και να γευθούμε την σοφία του. Ας τον «εκμεταλλευτούμε» όσο τον έχουμε ποιμενάρχη γιατί μια τέτοια φωτεινή προσωπικότητα είναι προορισμένη για ακόμη ανώτερα αξιώματα. Κάποιοι μιλάνε για Αρχιεπισκοπή Αμερικής. Γιατί όχι;

2/2008