Άνοιξη! Σεργιανώ στους δρόμους του Διονύσου. Θαυμάζω τα ωραία σπίτια, το καθένα με την δική του προσωπικότητα. Ένα έργο τέχνης από αρχιτέκτονα. Θαυμάζω τους κήπους που περιβάλλουν τα περισσότερα απ’ αυτά, κοσμημένους με καταπράσινα δένδρα και πολύχρωμα λουλούδια. Ένα έργο τέχνης από κηποτεχνικό.

Άθελά μου, τους συγκρίνω με τους ταπεινούς κήπους που είχαν τα σπίτια στις γειτονιές, κάποιες δεκαετίες πίσω. Στην μικρή αυλή φούντωναν επίγειοι παράδεισοι φροντισμένοι από τα χέρια της νοικοκυράς.

Βασιλιάς των λουλουδιών, τότε, τα τριαντάφυλλα. Υπηκόοι, όλα τ’ άλλα. Τα γαρύφαλλα, που ευωδίαζαν (καμιά σχέση με τα άοσμα σημερινά που τσαλαπατούν, τι προσβολή, στις χορευτικές πίστες). Τα σκυλάκια, που όταν τα ζούλαγες από το πλάι ανοιγόκλειναν σαν στόμα σκύλου. Τα γεράνια με τα ολοπόρφυρα πέταλα που τα κολλούσαν με σάλιο τα κοριτσάκια στα δάχτυλα και καμάρωναν τα ψεύτικα νύχια τους. Οι κατηφέδες με τα μελένια χρώματα. Τα μοσχομπίζελα και οι ντάλιες που γέμιζαν πληθωρικά τ’ ανθοδοχεία. Τα ζουμπούλια, οι πανσέδες κι οι μαργαρίτες του «μ’ αγαπάς δεν μ’ αγαπάς». Οι βιολέττες που με τα άνθη τους τα κορίτσια στόλιζαν τον επιτάφιο, (πέρυσι είδα επιτάφιο διακοσμημένο, άκουσον, άκουσον, με ορχιδέες!). Σε μεγάλες γλάστρες, οι πάπιες με τα τεράστια, σαρκώδη, πράσινα φύλλα σε σχήμα καρδιάς και οι κρίνοι με τον μεγάλο, κίτρινο ύπερο.

Τους φράχτες κάλυπταν το αγιόκλιμα και το γιασεμί που τα καλοκαιριάτικα βράδια σε λίγωναν με την ευωδιά τους. Κι από κοντά, τα μυριστικά. Ο δυόσμος, η ματζουράνα, ο φουντωτός βασιλικός και η αρμπαρόρριζα που έβαζε η νοικοκυρά στα γλυκά του κουταλιού. Κάπου χωμένα η πιπεριά («ανέβηκα στην πιπεριά να κόψω ένα πιπέρι.») που μαζί με την γλιστρίδα νοστίμιζαν τις καλοκαιριάτικες ντοματοσαλάτες.

Άγρυπνοι φρουροί των λουλουδιών παράστεκαν τα δέντρα τις αυλής. Κάποια λεμονιά, μουριά, συκιά ή τζιτζιφιά που τις ρήμαζαν τα πιτσιρίκια της γειτονιάς. (Ανακάλυψα τζιτζιφιές στην παραλία του Τύμβου, στον Μαραθώνα, μετά τις ψαροταβέρνες). Κάποια ροδιά, κανονική με πραγματικά ρόδια και όχι η σύγχρονή έκδοσή της που είναι νανοποιημένη και διακοσμητική. Κι ακόμη, κάποια γαζία που πλάνταζε τον νυχτερινό διαβάτη με το άρωμά της. Και υπεράνω όλων, (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά), η κληματαριά. Ξαπλωμένη νωχελικά στην κρεβατίνα της προστάτευε τα ευαίσθητα λουλούδια και τους ανθρώπους, με την σκιά της, από τις καυτερές ακτίνες του ήλιου.