Το νοστιμότερο βερίκοκο που το έχω γευθεί το έκοψα από το δέντρο στην αυλή του σπιτιού ενός φίλου μου, στο Παλιό Φάληρο. Όταν τον ρώτησα από πιο φυτώριο είχε αγοράσει την βερικοκιά μου απάντησε: «Δεν την φύτεψα εγώ. Όταν χτιζόταν το σπίτι, κάποιος εργάτης που έτρωγε βερίκοκα, πέταξε το κουκούτσι στο χώμα, εκείνο φύτρωσε μόνο του κι έγινε αυτό το ωραίο δέντρο που μας δροσίζει το καλοκαίρι με την σκιά του, κοσμεί την αυλή  και μας φιλεύει με τους μυρωδάτους και ζουμερούς καρπούς του».  Θυμήθηκα τότε την εικόνα που είχα δει, παιδί, στο οπισθόφυλλο ενός από τα  Κλασσικά Εικονογραφημένα της εποχής: Ένα Αμερικανός είχε γυρίσει την χώρα του φυτεύοντας παντού κουκούτσια μήλων. Από όπου περνούσε, ύστερα από λίγο, φύτρωναν εκατοντάδες μηλιές.

Ένα κουκούτσι δεν είναι μόνο ένα σκουπίδι με μοναδικό προορισμό τον κάδο απορριμμάτων. Είναι ένα εν δυνάμει δέντρο. Κρύβει μέσα του την ικανότητα να ζωντανέψει, να πετάξει ρίζες και βλαστό, να βγάλει φύλλα και άνθη, να δέσει καρπό.  Να ομορφύνει και να γλυκάνει την ζωή μας. Τι ζητά από εμάς; Σχεδόν τίποτα. Αν το φυτέψουμε, τώρα τον χειμώνα,  τρεις μόλις πόντους κάτω από τη γη, σε μέρος που να έχει υγρασία, δεν θέλει τίποτε άλλο. Ούτε πότισμα ούτε κλάδεμα, σκάλισμα, λίπασμα ή ράντισμα. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά της φύσης.