Άρης Γαβριηλίδης
συγγραφέας-εικαστικός
Η εκκλησία του
Αγίου Γεωργίου
Αν με ρωτήσεις ποιο θεωρώ το γραφικότερο κομμάτι του Διονύσου, χωρίς δισταγμό θα απαντήσω: «Την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου». Πίσω απ’ την κοινότητα, κρυμμένη ανάμεσα στα πεύκα, χτισμένη με πέτρα στις αρχές του περασμένου αιώνα, όπως μας πληροφορεί η εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα στην πρόσοψή της, περιμένει γαλήνια και υπομονετικά μέσα στο κρύο, στα χιόνια και στη ζέστη, τους πιστούς της.
Για να ευχαριστηθώ την πλήρη τελετουργία, αφήνω το αυτοκίνητο αρκετά μακριά από την είσοδο. Έτσι, έχω την ευκαιρία να απολαύσω με τα πόδια την διαδρομή στον χωματόδρομο που οδηγεί στον περίβολο της, ανάμεσα στο πευκοδάσος. Πλησιάζοντας, ρίχνω μια ματιά στο μικρό, γραφικό κοιμητήρι, πίσω από το ιερό του ναού που μου θυμίζει την μηδενική αξία πολλών πραγμάτων που ταλανίζουν τους ανθρώπους, μ’ αυτούς κι εμένα φυσικά.
Μπαίνοντας στον μικρό περίβολο αισθάνομαι ότι ο χρόνος έχει σταματήσει προ πολλού εκεί. Μέσα μου ξυπνάνε μνήμες από παλιά εκκλησάκια, σε γειτονιές παιδικών χρόνων ή σε χωριουδάκια της ελληνικής υπαίθρου. Όλη η ατμόσφαιρα με προετοιμάζει για την μετάβαση σε κάτι το μεταφυσικό.
Εισερχόμενος στον ναό με συνεπαίρνει η ευωδιά του λιβανιού. Το σκοτάδι που φωτίζει το φως των κεριών, (η λειτουργία γίνεται πάντα χωρίς ηλεκτρικό), με εισάγει στην μυσταγωγία που επιτελείται. Στο βάθος, στο ιερό, διακρίνεται η ψηλόσωμη μορφή του πατέρα Μάρκου που ιερουργεί. Το εκκλησίασμα, άλλοι καθισμένοι στις καρέκλες και οι άλλοι όρθιοι, ακούει με κατάνυξη τους ψάλτες.
Παρακολουθώντας την ιεροτελεστία ο νους μου πηγαίνει στις τόσες και τόσες γενιές πιστών που λειτουργήθηκαν εδώ μέσα. Στα θεία μυστήρια, γάμους, βαφτίσια, εξομολογήσεις, αλλά και κηδείες που τελέσθηκαν. Στους ανθρώπους που προσκύνησαν, σ’ όλη αυτή την εκατονταετία, κάποιαν εικόνα, προσευχόμενοι με κρυφό δάκρυ για την θεραπεία αγαπημένου προσώπου ή δική τους, Στους κατατρεγμένους που βρήκαν εδώ καταφύγιο από τα στοιχειά της φύσεως και της ψυχής τους. Στα παιδιά που γαλουχήθηκαν με τα νάματα της ορθοδοξίας στα κατηχητικά σχολεία. Κι ακόμη στο κοινωνικό έργο που προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει αυτή η εκκλησία στους φτωχούς και στους φυλακισμένους.
«Δι’ ευχών των αγίων πατέρων ημών.» με βγάζει από τις σκέψεις η φωνή του παπα-Μάρκου. Τα φώτα ανάβουν για να διευκολύνουν την αποχώρηση του εκκλησιάσματος. Χαιρετώντας τους γνωστούς βγαίνω στο προαύλιο. Φεύγω από τους τελευταίους για να θαυμάσω λίγο ακόμη το περιβάλλον.
Νέος, λαμπρός ναός χτίζεται εδώ και χρόνια στον Διόνυσο, για να καλύψει τις αυξανόμενες ανάγκες του πληθυσμού που μεγαλώνει, ο ναός του Αγίου Διονυσίου. Διονύσιος-Διόνυσος. Άραγε η επιλογή του ονόματος του Αγίου υποδηλώνει σημειολογικά την παλιά αντιπαλότητα και την επιβολή του Χριστιανισμού επί του Αρχαίου Ελληνισμού; Ή, μήπως την ειρηνική συνύπαρξη τους; Όποια και να είναι η απάντηση, το ταπεινό αλλά και γραφικότατο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, δεν το αλλάζω. Την ομορφιά του έχουν εκτιμήσει και οι κάτοικοι των πέριξ κοινοτήτων που το επισκέπτονται. Ειδικά, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, στην Ανάσταση, υπάρχει το αδιαχώρητο σε όλη την γύρω από την εκκλησία περιοχή.
Όσο ζούμε, ας προστατεύσουμε την εκκλησία μας χωρίς να χρειασθεί να την κηρύξει διατηρητέο μνημείο κάποιος νόμος. Για να την αφήσουμε ανέπαφη για τις επόμενες γενιές, όπως και οι προηγούμενες την διατήρησαν αλώβητη μέχρι τώρα για να την απολαμβάνουμε εμείς.
3/2003