Μια Κυριακή, πριν από καιρό, πήγα με τα πόδια μέχρι το περίπτερο για εφημερίδα. «Το καροτσάκι της λαϊκής το φέρατε;» με ρώτησε υπομειδιώντας ο περιπτεράς. Κατάλαβα το χιούμορ του μόλις ένιωσα τα χέρια μου να λυγίζουν από το βάρος της εφημερίδας. Εφημερίδα τρόπος του λέγειν, δηλαδή. Αυτό ήταν ένα ολόκληρο πακέτο με έντυπα τυλιγμένα σε διάφανο πλαστικό. Από περιέργεια, φθάνοντας σπίτι, έτρεξα στη ζυγαριά της κουζίνας. Κοντά δύο κιλά. Όσο σχεδόν ένας τόμος εγκυκλοπαίδειας. Σχίζοντας το περιτύλιγμα άρχισαν να ξεπηδούν έντυπα, περιοδικά, κι άλλα περιοδικά, διαφημιστικά, ντιβιντί, σιντί, το εβδομαδιαίο πρόγραμμα της ραδιοτηλεόρασης και, κάπου ανάμεσά τους, ανακάλυψα με δυσκολία και την ίδια την εφημερίδα.

Σαν τον Βέγγο, στην γνωστή ταινία, άρχισα τους λογαριασμούς. Δύο κιλά επί 52 Κυριακές μας κάνουν 104 κιλά τον χρόνο. Βάλε και τα καθημερινά φύλλα, έχουμε συνολικά 360 κιλά ετησίως. Χώρια τα υπόλοιπα χαρτιά, πες, 400 κιλά συνολικά.

Στον Διόνυσο είμαστε γύρω στις 1300 οικογένειες. Αν στα μισά διαβάζουν καθημερινά εφημερίδα , εμείς οι Διονυσιώτες πετάμε 260 τόνους χαρτί το χρόνο. Πόσα δένδρα πρέπει να θυσιάζονται ετησίως για να μπορούν οι συντοπίτες μας να διαβάζουνε καθημερινά την εφημερίδα τους; Πάνω από 1.000!. Ένα ολόκληρο δασάκι. Χώρια που γεμίζουμε και τις χωματερές με ανακυκλώσιμο χαρτί.

Πήγα τότε στην αποθήκη και ξεχώρισα μια μεγάλη πλαστική σακούλα  κήπου. Εκεί άρχισα να μαζεύω τις παλιές εφημερίδες και περιοδικά αλλά και όλο το άχρηστο χαρτικό του σπιτιού: συσκευασίες, περιτυλίγματα, διαφημιστικά έντυπα, μέχρι και χάρτινες αβγοθήκες. Μόλις μισογεμίζει, (για να μπορώ να το σηκώνω) το φορτώνω στο πορτ μπαγκάζ και το πάω στους κάδους  ανακύκλωσης. Με εξυπηρετούν αυτοί που είναι απέναντι από το κοινοτικό κατάστημα (ήδη δημαρχείο). Μάλιστα, επειδή ο όγκος των χαρτιών είναι μεγάλος, αντί να τα πετώ ένα-ένα από την σχισμή,  ανοίγω το καπάκι, αδειάζω την σακούλα και το ξανακλείνω προσέχοντας να μην πέσει κανένα απέξω.

​