Μολονότι κατοικώ στο Διόνυσο κοντά είκοσι χρόνια, δεν είχα αξιωθεί να πάω μέχρι την Αλούλα, για την οποία τόσα καλά είχα ακούσει. Ώσπου, ένα Απριλιάτικο Σάββατο, το αποφάσισα. Ανηφόρισα την οδό Αιολίδος, και λίγο δεξιά, άφησα το αυτοκίνητο. Xώθηκα με την γυναίκα μου στο πευκοδάσος που άρχιζε εκεί. Ο χωματόδρομος, στρωμένος με λατύπη (τα πετραδάκια που μένουν από την εξόρυξη και επεξεργασία μαρμάρου), ξεδιπλωνόταν μπροστά μας. Ανηφόριζε με κατεύθυνση προς την Κηφισιά περιζώνοντας το βουνό.

Κάθε τόσο σταματούσαμε για μιαν ανάσα αλλά και να απολαύσουμε την θέα του καταπράσινου Διονύσου με τις κόκκινες στέγες που απλωνόταν στα πόδια μας. Από κει ψηλά, φαίνεται πραγματικά, όλη η ομορφιά του τόπου μας. Απέναντι η Πάρνηθα και δεξιά, στο βάθος, μια μπλε λωρίδα, η θάλασσα του Μαραθώνα. Ο δροσερός αέρας, αρωματισμένος με τις  ευωδιές των ανοιξιάτικων αγριολούλουδων, ανακατωνόταν με τα κελαϊδίσματα των πουλιών. Κάθε στροφή του δρόμου έκρυβε  μια νέα άποψη του τοπίου που μας έλκυε να την ανακαλύψουμε.

Στην επόμενη στροφή, μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ένας καινούργιος κόσμος που ούτε στο σινεμά δεν είχαμε ξαναδεί. Ένα υπαίθριο μουσείο λαϊκής τέχνης της πέτρας, που, όπως μας πληροφορούσε μια μαρμάρινη στήλη, ήταν έργο Παριανών μαστόρων με την καθοδήγηση ενός δασολόγου και  μιας γλύπτριας υπαίθριων χώρων. Μπροστά μας ανοιγόταν ένα μεγάλο πλάτωμα στην ρίζα ενός τεράστιου βράχου με ένα περήφανο πεύκο στη μέση. Αριστερά, στα υψωματάκια, πέτρινοι ανισόπεδοι διάδρομοι και σκαλοπάτια οδηγούσαν σε παρτέρια και κτίσματα, πανέμορφα στην απλότητά τους. Όλη η περιοχή ήταν φυτεμένη με αγριολούλουδα της Ελληνικής υπαίθρου.  Ένα κυκλάμινο, στη σχισμάδα ενός βράχου ύψωνε το βιολετί κεφαλάκι του και χαιρετούσε τον ήλιο εικονογραφώντας το σχετικό λιανοτράγουδο του Ρίτσου. Ο χώρος φροντισμένος, περιποιημένος και καθαρός. Μεγάλα βαρέλια συγκέντρωναν τα απορρίμματα των επισκεπτών.

Ανηφορίζοντας λίγο ακόμη τον δρόμο, δεύτερη έκπληξη. Το υπαίθριο μουσείο της πέτρας συνεχιζόταν εδώ με ένα μικρό αμφιθέατρο και ένα  οίκημα που για στέγη είχε το κλαδί του διπλανού δέντρου. Αριστερά, ένας πέτρινος τρούλος γλύκαινε με την στρογγυλάδα του τον χώρο ενώ, δεξιά, ένας πέτρινος γκρίζος καταρράχτης από λατύπη έδενε εικαστικά με το τοπίο. Όλο το θέαμα, έντονα Ελληνικό, θύμιζε κάτι από Λομπαρδιάρη του Πικιώνη, μεσαιωνικό κάστρο και  σκηνικό αρχαίου θεάτρου.