Λένε πως, στα τελευταία χρόνια, μια από τις συνέπειες της καταστροφής του περιβάλλοντος είναι η κατάργηση των ενδιάμεσων εποχών. Από τις ζέστες του καλοκαιριού πέφτουμε στα κρύα του χειμώνα και τούμπαλιν. Επαληθεύεται έτσι η παροιμία «Από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι».
Σ’ εμάς εδώ, στον Διόνυσο,  ανάμεσα στα πολλά δώρα που μας χαρίζει απλόχερα η φύση είναι και τούτο: Η εναλλαγή των εποχών συνεχίζει να είναι, μέχρι τώρα τουλάχιστον, ευδιάκριτη.

Ήδη μπήκαμε στο Φθινόπωρο. Μια γλυκιά ησυχία, σαν ώριμο δαμάσκηνο, περιρρέει την ατμόσφαιρα. Τα δεντρόφυλλα ανατριχιάζουν θροΐζοντας καθώς τα χαϊδεύει η ανάσα του ανέμου. Ο ήλιος, ακόμη φωτεινός, μα με σβησμένη την κάψα του. Αρκετή δροσιά για να σιγάσει τον βόμβο των μονάδων κλιματισμού αλλά και αρκετή ζέστη για να κρατά κοιμισμένο, στην θερινή του νάρκη, τον καυστήρα του καλοριφέρ.

Μια αδιόρατη μελαγχολία είναι διάχυτη παντού και μέσα μας. Οι πρώτες ψιχάλες της βροχής ανοίγουν το μπουκάλι με τα πιο μεθυστικά αρώματα της φύσης: Την ευωδιά του βρεγμένου χώματος και την πιπεράτη μυρωδιά της νοτισμένης πευκοβελόνας, που ξυπνούν μέσα μας, νοσταλγικές μνήμες από γεγονότα που ζήσαμε ή που νομίσαμε ότι ζήσαμε.

Οι συνθήκες για περιπάτους, στους πέριξ εξοχικούς δρόμους είναι ιδανικές. Ούτε ζέστη για να ιδρώνεις περπατώντας ούτε κρύο για να παγώνεις τυλιγμένος με κασκόλ. Η Πεντέλη μας περιμένει μόνους μας ή με παρέα για να την εξερευνήσουμε. Οι πλαγιές της έχουν πρασινίσει ύστερα από την πύρινη λαίλαπα του 1999. Τα νέα πεύκα που φύτρωσαν μόνα τους, από τους σπόρους των καμένων κουκουναριών, υψώνουν θαρραλέα το μπόι τους ενάντια στην ανθρώπινη αμέλεια, αδιαφορία ή εγκληματική ενέργεια που ανάβει τις φωτιές. Μα και οι δρόμοι της γειτονιάς μας προσφέρουν ευκαιρίες για ευχάριστους περιπάτους, αρκεί να κρατάς ραβδί. Η θέα του και μόνο κρατά μακριά τα αδέσποτα σκυλιά που έχουν συνήθειο να τρομάζουν τον κόσμο με τις υλακές τους και ενίοτε να δαγκώνουν.