Αρκετά χρόνια μετά την Πυρκαϊά, τόλμησε να ξαναπάει στα μέρη των παλιών περιπάτων του, εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό του φθινοπώρου.  Άφησε το αυτοκίνητο στα αριστερά του δρόμου που πάει για την Πεντέλη, τρακόσια μέτρα μετά τον Άγιο Πέτρο, στην πρώτη στροφή, και ανέβηκε το ανηφοράκι με τα πόδια. Έφθασε δίπλα στην τεράστια κεραία της κινητής τηλεφωνίας. Από εκεί ξανοίχτηκε στα μάτια του όλη η Ανατολική Αττική.  Η Νέα Μάκρη, ο Μαραθώνας, η θάλασσα του  Αιγαίου και στο βάθος τα βουνά της Εύβοιας.

Ακολούθησε τον φαρδύ χωματόδρομο. Η νέα βλάστηση απλωνόταν παντού, σαν το πρώτο χνούδι σε εφηβικό μάγουλο. Τα νέα πευκάκια ξεπερνούσαν το ένα μέτρο. Άλλα μοναχά τους και άλλα σε πυκνή αποικία σαν φυτώριο που έσπειρε η φύση. Εδώ κι εκεί, κάποιο από τα παλιά μεγάλα πεύκα. Με τα πάνω κλαδιά καταπράσινα και τα κάτω καμμένα από την φωτιά, έστεκαν περήφανα σαν επιζήσαντες τραυματίες πολέμου. Η πλαγιά του βουνού διάσπαρτη με πεσμένους κορμούς καμμένων δένδρων, που έπεσαν στη μάχη της φωτιάς. Σαν την χαμένη γενιά ενός πολέμου που πεθαίνοντας έσπειρε την νέα γενιά. Τα νέα καταπράσινα πεύκα που, ύστερα από λίγα χρόνια, θα αντικαταστήσουν τα παλιά και θα θρέψουν τις πληγές του βουνού.

Καθώς προχωρούσε συνεπαρμένος από τα θαύματα της φύσης, καφεκόκκινες πεταλούδες τον προσπερνούσαν, όπως τα δελφίνια το πλοίο. Ένα μαύρο σκαθάρι διέσχιζε νωχελικά τον χωματόδρομο. Πιο κάτω, ένα μωβ κυκλάμινο κοίταζε κατάματα τον ήλιο. Άρχισε να τραγουδά δυνατά με τη φάλτσα φωνή του, στην ασφάλεια της ερημιάς, το «Κυκλάμινο, στου βράχου τη σχισμάδα». Με μουσική υπόκρουση τις ριπές του ανέμου, συνέχισε με το «.κι έβγαζ’ η γη το πρώτο της κυκλάμινο.». Τα πευμόνια του είχαν γεμίσει με καθαρό, φρέσκο, μυρωδάτο αέρα. Στις παρυφές του δρόμου, καταπράσινοι θάμνοι με λογής λογής μυριστικά. Έσκυψε κι έκοψε ένα κλωνάρι. Το μύρισε. Η ευωδιά της ρίγανης εύφρανε την ψυχή του.