top of page

Άρης Γαβριηλίδης

συγγραφέας-εικαστικός

Εικόνες από μια έκθεση

Είχα την τύχη να επισκεφθώ, στα τέλη του Νοέμβρη, στο βιβλιοπωλείο Βαβέλ, στην Αθήνα, μια έκθεση φωτογραφίας με 28 έργα, αλλιώτικη από τις άλλες. Το θέμα της ήταν «Αστικά τοπία». Το πορτρέτο του καλλιτέχνη που εμφανιζόταν στο ενημερωτικό φυλλάδιο, έδειχνε ένα νέο γύρω στα  25, με αγγελικό πρόσωπο. Το όνομά του Πάνος Βαρδάκας, oικονομολόγος με λαμπρές σπουδές στο εξωτερικό και ερασιτέχνης φωτογράφος με 2.000 λήψεις στο ενεργητικό του, αγαπημένος ανιψιός της συντοπίτισσας συμβολαιογράφου Ασπασίας Μαρτίνη-Βαρδάκα.

Οι φωτογραφίες, όλες έγχρωμες, τραβηγμένες με ψηφιακή μηχανή, ήσαν καδραρισμένες σε διάφορα μεγέθη που έφταναν το μέτρο και  έδειχναν σκηνές από διάφορες πόλεις του κόσμου. Η μια καλλίτερη από την άλλη! Ξάφνιαζαν με την φρεσκάδα, την πρωτότυπη οπτική γωνία, την φαντασία, την ευαισθησία, το αδιόρατο χιούμορ αλλά και τη άψογη τεχνικά εκτέλεσή τους. Το αποτέλεσμα, μια οπτική πανδαισία που θα  ζήλευαν επαγγελματίες καλλιτέχνες φωτογράφοι.

Μέσα μου ξύπνησαν οι δικές μου φωτογραφικές ανησυχίες που τις εγκατέλειψα μετά τα φοιτητικά χρόνια. Τα έργα αυτά μου έδειξαν τον δρόμο να ξαναπιάσω την φωτογραφική μηχανή στο χέρι. Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα από την έκθεση αυτή.

Αυτή η έκθεση αυτή ήταν η τελευταία του φωτογράφου. Ο Πάνος έφυγε πριν από λίγους μήνες, στα 29 του χρόνια. Όλος αυτός ο πυρετός της καλλιτεχνικής δημιουργίας γινόταν παράλληλα με την πολύχρονη μάχη του με τον καρκίνο. Σαν τον Διγενή, δεν φοβήθηκε το πεπρωμένο αλλά πάλεψε αντρίκια μαζί του με μόνο όπλο την φωτογραφική του μηχανή. Και τελικά το νίκησε μέσα από την αθανασία που του προσφέρει η τέχνη και η διατήρηση της μνήμη του από όλους τους δικούς του αλλά και τους θαυμαστές των καλλιτεχνικών δημιουργημάτων του.

Αυτή η λεβεντιά ήταν το δεύτερο μάθημα που πήρα από την έκθεση αυτή.

Οι γονείς του Πάνου Βαρδάκα ήσαν παρόντες στη έκθεση, γαλήνιοι και προσηνείς. Πρόθυμα συζητούσαν με τους επισκέπτες, με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί στο χέρι, απαντώντας στις ερωτήσεις τους για τις συνθήκες που τραβήχτηκε η κάθε φωτογραφία. Ειδικά η μητέρα, γλυκιά σαν όλες τις μάνες του κόσμου, είχε αντικαταστήσει την πίκρα της με  καρτερία. Ένα αξιοπρεπές χαμόγελο, γνήσιο και διόλου προσποιητό, φώτιζε το πρόσωπό της. Θύμιζε κάτι από την Παναγία και κάτι από την μπρεχτική Μάνα Κουράγιο. Κι αυτό το κουράγιο ήταν ένα ακόμη μάθημα που πήρα από την έκθεση αυτή.

Οι γονείς του καλλιτέχνη δημιούργησαν ήδη το Ίδρυμα «Πάνος για το παιδί» με σκοπό την αρωγή καρκινοπαθών. Τα έσοδα της έκθεσης θα διατεθούν εκεί.

Την νύχτα της πρωτοχρονιάς, αν κοιτάξουμε τον ουρανό, ίσως να δούμε, εκεί ψηλά, κάποιο αστράκι να χαμογελά τρεμοπαίζοντας με μια μηχανή στο χέρι και να φωτογραφίζει τα σύννεφα και το φεγγάρι.

Καλή χρονιά, συμπολίτες!

* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το γνωστό μουσικό έργο του Μουσόρσκι.

 

                                                 12/2006

bottom of page