Τι θα ήταν, αλήθεια, ο Διόνυσος χωρίς τα υπέροχα πεύκα του; Ένα άνοστο και ουδέτερο τοπίο, κάτι σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο. Ο χαρακτηρισμός «ιδιαίτερου φυσικού κάλλους» θα πήγαινε περίπατο. Η ασχήμια όμως θα ήταν το μικρότερο κακό. Ο ήλιος θα μας πύρωνε το καλοκαίρι σε ένα «Κρανίου τόπο» γεμάτο πέτρα, άσφαλτο και τσιμέντο. Τον χειμώνα, οι δρόμοι θα πλημμύριζαν από χαλίκια, πέτρες και χώμα που θα κατέβαζε η βροχή από τις πλαγιές της Πεντέλης. Η δροσιά, το μυρωμένο αεράκι, ο καθαρός αέρας, το υπέροχο τοπίο θα γίνονταν «όνειρο καλοκαιρινής νύκτας». Το υπεραιωνόβιο πευκοδάσος για το οποίο είμαστε υπερήφανοι και αγωνιζόμαστε να κρατήσουμε αλώβητο θα το δείχναμε στα εγγόνια μας, σε φωτογραφίες. Οι ομορφιές του τόπου μας θα γίνονταν  «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις».

Γιατί όμως ζωγραφίζω αυτή τη ζοφερή εικόνα, κλαψουρίζοντας σαν την Κασσάνδρα;  Ποιος απειλεί τα πεύκα μας;  Η φωτιά; Όχι. Την φωτιά μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε με πυρασφάλειες, πυροσβεστικές και αναδασώσεις. Υπάρχει ένας άλλος χειρότερος εχθρός, ύπουλος, σιχαμερός στην όψη, που δρα μακροχρόνια και σταθερά. Τον βλέπουμε σαν άσπρο βαμβάκι να ασχημίζει τους κορμούς των πεύκων. Είναι η βαμβακίαση. Το έντομο δραστηριοποιείται τους ζεστούς μήνες κατατρώγοντας  την σάρκα τoυ δέντρου και αφήνοντας πίσω του αυτή την βδελυρή  ασπράδα, ώσπου στο τέλος το ξεραίνει. Μια βόλτα στους δρόμους του Διονύσου είναι αρκετή για να δει κανείς τη ζημιά που γίνεται. Για πολλούς από εμάς, δεν χρειάζεται καν αυτή η βόλτα. Κάποια πεύκα του κήπου μας έχουν ήδη προσβληθεί από αυτή την κατάρα.

Η ειρωνεία είναι πως η βαμβακίαση δεν ξεκίνησε ως ασθένεια των δέντρων. Οφείλεται στη φαεινή ιδέα των μελισσοκομικών οργανώσεων να «εμβολιάσουν» τα πεύκα, σ’ όλη την Ελλάδα, με το μαμούνι αυτό ώστε να βρίσκουν τροφή οι μέλισσές τους από το «βαμβάκι» που αφήνει. Αυτό το τεράστιο περιβαλλοντολογικό έγκλημα δεν τελέστηκε κρυφά, την νύχτα. Έγινε φανερά και επίσημα. Το κράτος όχι μόνο δεν αντέδρασε αλλά, άκουσον, άκουσον, επιδότησε αυτή τη φριχτή ενέργεια, με δικά μας λεφτά, διότι έτσι αποφάσισαν κάποιοι ανεγκέφαλοι λειτουργοί του. Είδατε να κατηγορήθηκε ποτέ κανένας γι’ αυτό το ανουσιούργημα, έστω για τα μάτια; Τα και για ψύλλου πήδημα λαλίστατα κανάλια με τους τηλε-εισαγγελείς, κάνουν την πάπια. Το ίδιο και οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα. Κι έτσι το έγκλημα παραμένει χωρίς τιμωρία.Τα αποτελέσματα τα ζούμε καθημερινά. Η βαμβακίαση, σαν οδοστρωτήρας, αργά αλλά σταθερά κάθε χρόνο προσβάλλει όλο και περισσότερα πεύκα. Μια βόλτα στην Αλούλα θα σας αποκαλύψει τι γίνεται κι εκεί πάνω. Πέρσι ξύπνησαν και οι «αρμόδιοι» των υπουργείων κι άρχισαν να ψάχνουν για φάρμακα εναντίον του εντόμου. Την μια μέρα το ενέκριναν και την άλλη το κατηγορούσαν ως  καρκινογόνο. Η πλύση του δέντρου με νερό υπό πίεση δεν κάνει τίποτε. Μόνο καλλωπιστικά αποτελέσματα έχει, αφήνοντας το μαμούνι άθικτο.